3. Który z nich jest tym konkretnym?

Nie miała pojęcia, o co mogło by mu chodzić. Nie miała ochoty się z nim widzieć, ani spotykać, ale podświadomość podpowiadała jej by się zgodziła. Umówiła się z nim za dziesięć minut tam gdzie rozstali się poprzedniego wieczoru i gdy jego srebrne audi z piskiem opon zaparkowało w wąskiej uliczce, ona czekała na niego siedząc na krawężniku. Ubrana była w bluzę z kapturem, dżinsy i trampki i wyglądała jak zwykła nastolatka. Przez chwilę się zawahał, ale gdy wyłapał we wstecznym lusterku jej wzrok, zgasił silnik i wysiadł z auta.

-Strasznie Cię przepraszam. Nie potrzebnie zawracam ci głowę- powiedział siadając obok niej. Dziewczyna nie odpowiedziała mu jak gdyby zgadzała się z jego słowami – Pewnie cię to nie obchodzi, ale porostu jestem zły. Nie będę grał na Euro.

Wypuściła powietrze z płuc.

-Na piłce to ja się nie znam – jęknęła i wróciła do grzebania patykiem w piasku.

-Myślałem, że już wszystko w porządku, a tu mi takie odwalają.

-Naprawdę nie wiem jak cię pocieszyć – powiedziała dotykając jego ramienia. Mężczyzna ukrył twarz w dłoniach – Może możesz pogadać z rodziną. Masz żonę...

Roześmiał się z sarkazmem.

-Nie ważne – pokręcił przecząco głową i wstał – Przepraszam, że zawracam Ci głowę.

Był rozgoryczony, ale nie miał zamiaru się nad sobą użalać, dlatego skierował się prosto do auta. Kątem oka widział, że brunetka pozostała w niezmienionej pozycji na chodniku, ale i to go nie powstrzymało. Auto ruszyło, a on postanowił jechać do domu.

Siedziała na chodniku jeszcze przez kilka minut, nie wiedząc co zrobić. Może i zachowała się niestosownie, ale nie chciała mieszać się w nie swoje sprawy.

Telefon ponownie się rozdzwonił, a na wyświetlaczu pojawił się nieznany numer.

-Tu Xavi, pamiętasz jeszcze? - usłyszała w słuchawce radosny głos.

-Trudno nie pamiętać – przyznała szczerze – Czego dusza pragnie.

-Właściwie, dzwonie tak po prostu.

-Rozumiem – przytaknęła – Ale wybacz, rozmawiałam dzisiaj już z twoim przyjacielem.

-Z Villą? Dzwonił?

-Był u mnie, pokrzyczał i zniknął. Wybacz, ale to chyba nie najlepszy pomysł byśmy rozmawiali. Właściwie nawet mnie nie znacie.

-Może dlatego wydawałaś mu się odpowiednią osobą.

Nie odpowiedziała.

-Wiesz co się stało?

-Nie jedzie na Euro – odpowiedziała nie chcąc kontynuować. Usłyszała w słuchawce ciche jęknięcie – Jest załamany, ale chyba go bardzo wkurzyłam bo wspomniałam o żonie.

-Aj.

-Dokładnie.

-Są w czasie rozwodu – powiedział – Słuchaj, co robisz jutro?

-Nie -odpowiedziała automatycznie – Nie mam zamiaru nigdzie z wami iść. Nie uważasz tego za niestosowne? Chociażby z powodu dzielącej nas różnicy wieku.

-Ile masz lat?

-To nie ma znaczenia. Dużo mniej niż myślisz.

Ranek był bardzo ciężki. Miała wstać dużo wcześniej ale zmęczenie z kilku dni dało jej się we znaki. Budzik dzwonił niemiłosiernie, ale i to nie sprawiło, że się obudziła. Gdy wstała była godzina dziesiąta. W mieszkaniu nie było słychać żadnej krzątaniny, ale i to jej nie zdziwiło. Jej współlokatorzy byli równocześnie tancerzami z jej drużyny i również tak jak ona tańczyli w klubie, dlatego ich życie stało się po części życiem nocnym. Jeszcze wszyscy spali – była to godzina w której wszyscy znajdowali się jeszcze gdzieś w głębokim śnie.

Weszła do kuchni nalewając sobie kubek gorącej kawy i siadając przy stole. Poranna gazeta leżała już na stole, zapewne przyniesiona z podwórka o świcie przez któregoś z współlokatorów.

Ze znudzeniem przeglądała strony starając się przywołać swoje ciało i umysł do trybu dziennego. Nagle jej uwagę przykuł dział sportowy, który od góry do dołu oznaczony był różnymi zdjęciami.

Jej zdjęciami. Na każdym zdjęciu była w towarzystwie piłkarzy. Osoba trzecia by jej nie rozpoznała, ale ona zbyt dobrze kojarzyła czas i miejsce. Przedmiotem całego artykułu było zamieszanie które ona wprowadziła. Fakt, że pojawiła się na drodze paparazzich nie przeszkadzał mediom w ogóle, ale próba dopasowania jej osoby do któregokolwiek z piłkarzy okazała się krępująca.

CZYJA TO DZIEWCZYNA?

Głosił napis na samej górze. Jednak zdjęcia wyrażały więcej. Na jednym w parze z Messim, na innym otoczona ręką Villi, innym razem zaś tańcząca z nim lub z Valdesem, zaraz potem śmiejąca się do Xaviego.

Jęknęła zniesmaczona wizerunkiem jakim została opisana przez media, a przed którym właśnie uciekała. Miała ochotę zabić każdego z graczy z osobna.

Usłyszała pukanie do drzwi frontowych, dlatego zarzuciła na siebie sweter leżący na oparciu krzesła i ruszyła by otworzyć.

Jakież było jej zdziwienie gdy ujrzała w nich tak często widywane ostatnimi czasy twarze.

-Co wy tu robicie? - jęknęła gdy zobaczyła jak próbują się do niej ładnie szczerzyć – Skąd wiecie gdzie mieszkam!

-To ostatni dom do którego zapukaliśmy więc innego wyboru już nie mieliśmy – odpowiedział radośnie Carlos wpychając się do środka.

-Zwariowaliście?! - Zawołała najciszej jak potrafiła, ponieważ nie chciała nikogo obudzić. Nie miała zamiaru nikomu się tłumaczyć z obecności piłkarzy, ale ci postanowili sami się obrządzić i od razu poszli do kuchni – Pukaliście do każdego domu?!

-Widzę, że czytałaś dzisiejszą poranną gazetę? - zaśmiał się Fabregas siadając obok Pique, Puyola i Villi – najspokojniejszego i najbardziej skruszonego z całej piątki.

-No i jak sądzisz Mała? Który z nich jest tym konkretnym – zawołał Hernandez.

Zatrzasnęła im gazetę przed nosem i wyjęła mu swoją kawę z rąk.

-Nie powinno was tutaj być – powiedziała bezsilnie, ale żaden z nich nie odpowiedział – A teraz mnie posłuchajcie. Pójdę się ubrać. Wy posiedzicie tutaj całkowicie bezszelestnie i poczekacie na mnie – wspomagała się rękami jakby to miało im lepiej pomóc zrozumieć – Kto tu ma więcej lat? Ja czy wy!

Była gotowa w piętnaście minut. Włosy związała w koński ogon oraz postawiła na lekki makijaż. Ubrała się w seledynowe rurki, sandałki i koszulę. W międzyczasie nasłuchiwała czy jej goście robili coś konkretnego, ale usłyszała jedynie dźwięk zbijanego naczynia, który spowodował, że ponownie załamała ręce.

-Nie możecie chociaż przez chwilę być cicho? -skarciła ich gdy tylko pojawiła się w kuchni. Uśmiechnęli się do niej.

Postanowiła, że najlepiej będzie jeśli szybko się stąd ulotnią. Nie miała zamiaru gadać ze swoimi ludźmi dlatego dość szybko pchnęła całą piątkę w stronę wyjścia.

-Gdzie idziemy? - u swojego boku spostrzegła roześmianego Puyola.

-Właściwie to nie wiem – powiedziała. Nie miała głównego celu. Przez jakąś chwilę szli po prostu przed siebie, ale dość szybko dotarli do małego parku kilka ulic od jej osiedla.

-Chciałem Cię przeprosić – usłyszała nad swoim ramieniem głos Villi. Rozejrzała się dookoła dostrzegając szczerzących się czterech piłkarzy gdzieś w oddali przy fontannie. Spojrzała na bruneta.

-Nie gniewam się – wzruszyła ramionami – Nie mam w zwyczaju się nawet złościć. Po prostu dla ciebie piłka jest wszystkim.

Przytaknął. Dopiero teraz wyłapał, że się do niego uśmiecha.

-I przepraszam za tą bandę – wskazał brodą na czwórkę zbliżającą się w ich stronę.

Czuł się dobrze. Przez całą noc zastanawiał się nad postanowieniem które wydała Rada i jedyne do czego doszedł, to fakt, że zachował się w stosunku do brunetki jak skończony idiota.

-Za dwa dni oni wszyscy wyjeżdżają – powiedział uśmiechając się do kumpli – umrę z nudów.

-Nie umrzesz – klepnęła go w ramię – Ja też jestem uziemiona.

Wskazała na swoje żebra.

-Wciąż bez zmian i na razie mogę sobie darować jakiekolwiek tańce.

David podrapał się po kilkudniowym zaroście i zapatrzył przed siebie. Przypomniało mu się jak oglądał jej występ. Jej szczupłe i równocześnie umięśnione ciało, delikatna uroda...

-Tańczysz pięknie – uśmiechnęła się na jego słowa.

Przed nimi pojawiło się czterech towarzyszy.

-No jak gołąbeczki. Zgoda? - uśmiechali się bez przerwy, pokazując śnieżnobiałe zęby – To dobrze, bo już się martwiliśmy, że nasza droga Chelsea będzie pamiętliwa.

-Nie jestem pamiętliwa – obruszyła się zakładając ręce na piersi i pokazując im język.

-A jaka jesteś? - Hernandez zajął miejsce obok niej.

-To jakieś przeszpiegi? - zaśmiała się – co byście chcieli wiedzieć?

-Jakich facetów wybierasz?

-prooooooszę – ukryła twarz w dłoniach – tylko bez takich.

-No dawaj, dawaj! - próbowali ją przekonać

-Na pewno nie posiadacie takich cech – ruszyli alejką wśród drzew – przystojni...

-No raczej!

-uśmiechnięci!

-Owszem!

-A spontaniczni?

Cała czwórka przystanęła, a ona im się przyjrzała.

-Oczywiście, że jesteśmy spontaniczni prawda Dave? - zawołał Puyol. Chelsea udała, że ją to nie rusza – Jeśli udowodnimy to zgodzisz się iść z Villą na randkę?

Zamrugała kilkakrotnie i spuściła wzrok. Nie przypuszczała, ze w ten sposób to wymyślą, a i wcale nie miała ochoty na żadne randki. Piłkarze najwyraźniej uznali to za zgodę, ponieważ gdy tylko podniosła wzrok biegli już w stronę tłumu.

W ciągu kilku sekund zdezorientowana obserwowała jak dopadają różne osoby i ruszają w radosny taniec. Fabregas i Pique dobiegli do dwóch staruszek i porwali je do wirującego walca. Jedna nawet próbowała zabić Cesca parasolką, ale się nie dał. Villa oderwał jakąś kobietę od wózka i pognał z nią w jakieś szalone tango. Xavi i Puyol dorwali dwie koleżanki – brunetkę i blondynkę idące nieopodal, które wręcz skakały ze szczęścia widząc twarze swoich idoli.

Stała nie mogąc przestać się śmiać obserwując ich poczynania. Nie minęły dwie minuty gdy w otoczeniu oklasków i radosnych okrzyków dołączyli do niej z powrotem, znów szczerząc się niczym przygłupy.

-No, to twój moment Villa – zawołał Fabregas gdy podeszli. Ponownie sprawili, że poczuła się głupio.

-Nie wiem czy to dobry pomysł – powiedziała kopiący kamyk na ziemi – Chociażby dlatego, że jestem od was dużo młodsza.

-Ile masz lat? - Cesc nachylił się w jej stronę, za co oberwał od Gerarda.

-Kobiety o wiek się nie pyta idioto!

-Dziewiętnaście – odpowiedziała i uśmiechnęła się do dwóch przyjaciół.

David nawet nie przypuszczał, że ma tylko dziewiętnaście lat. Liczył, że może dwadzieścia kilka, ale los jeszcze bardziej go zaskoczył. Przez chwilę się zastanawiał, po czym uśmiechnął się lekko.

-To prawie tyle co my – zaśmiał się lekko i mrugnął do niej. Do tej pory kumple po prostu go irytowali, ale tak naprawdę? Co mu szkodziło? Zaczynało się Euro, a on miał je spędzić w domu oglądając relacje na telewizorze. Może to właśnie ta brunetka pozwoli mu spędzić czas przyjemniej – Naprawdę będzie mi miło, gdybyś się zgodziła...

Zamrugała znowu i utkwiła w nim wzrok. Nie tak wyobrażała sobie obrót tych zdarzeń, ale co miała zrobić. Kiwnęła głową.

-Dobrze, pójdę z tobą na randkę – uśmiechnęła się lekko, a czterech stojących obok piłkarzy wydało okrzyk radości powodując że jeszcze bardziej się zarumieniła. 

_________________________________________________

No i proszę. Dodaję następny dopiero teraz mimo, że  już od kilku dni mam go napisanego. Jestem tak zauroczona wszystkimi opowiadaniami które piszecie. Ostatnio nawet śnił  mi się Cristiano Ronaldo! Matko Boska :D 

W ciągu dwóch - trzech dni dodam coś na jo-mayte ;)