5. Niech sobie nie myśli palant

Jej głos niósł się echem po całym domu.

-Obudzisz dzieciaki!!!

Zatkała sobie usta dłonią, starając się opanować krzyk, który jeszcze parę minut temu przeszył dom.

-Chcą mnie! Chcą mnie! - zawołała cichym szeptem – Dzwonili ci z adidasa i powiedzieli, że nie podadzą mnie do sądu!

-A chcą cię do...? - Blondynka usiadła na kanapie.

-Powiedzieli, że podoba im się wizja mojej ciąży i że wykorzystają ją do zdjęć!

Rozsiadła się na kanapie.

-Teraz gdy wyglądasz już na kobietę w zaawansowanej ciąży...

Skarciła ją wzrokiem. Przełknęła ślinę. Chwilę później podniosła się i stanęła przed ogromnym lustrem w przedpokoju. Podciągnęła koszulkę i dotknęła brzucha wielkości arbuza.

-Doktor Ceasar mówiła, że tak będzie – powiedziała Iddy stając w progu.

-Ale nie że aż tak. Iddy, w ciągu miesiąca? W tamtym nie było jeszcze nic, aż tak widać, a teraz jest piąty, a ja wyglądam jak ciężarówka. Mam dwa razy większy brzuch, a jeszcze cztery miesiące przede mną!

-Jak piękna ciężarówka. Ciąża ci służy...

Westchnęła tylko przeciągle. Ich uszu dobiegło głośne walenie w drzwi. Blondynka odsunęła zasuwkę, a drzwi odsunęły się gwałtownie.

-Co to jest do cholery! - Usłyszały na wstępie. Chelsea zamrugała kilkakrotnie kiedy ku jej zdziwieniu w wejściu dostrzegła pewną brunetkę. Tuż przed nią w całej okazałości stała Aida Villa!

I chociaż nie widziała jej wiele lat, nagle pojawiła się w wejściu domu z gazetą w ręku i machała nią jej przed nosem. Nieco przestraszona oparła się plecami o ścianę – Możesz mi...

Brunetka zatrzymała się w pół kroku i spuściła wzrok na jej brzuch, który teraz znacznie bardziej odznaczał się pod bluzką materiału.

-Nie wierzę! - zawołała, a Idoya skarciła ją, że dzieci jeszcze śpią – Będę ciocią!

Chelsea zamrugała kilkakrotnie nadal nie ogarniając sytuacji.

-Cześć Aida. Tak wróciłam. Miło mi cię znowu widzieć – parsknęła.

-Dlaczego dowiaduję się z gazet, że jesteś w ciąży i to jeszcze muszę się domyślać, że to ty.

Chelsea wywróciła oczami.

-Jesteś dziś w gazetach. Adidas podpisał z tobą umowę? - spytała nieco zbyt podekscytowana.

Cruz zerknęła na artykuł. Widniało na niej zdjęcie sprzed jakiś dwóch tygodni na którym ona i Xavi idą przez ulicę. Jej bluzka ewidentnie nie była w stanie wszystkiego ukryć, dlatego najprawdopodobniej ktoś postanowił przebadać tą sprawę. Teraz dodatkowo firma sportowa potwierdziła, że znana szeroko wszystkim w świecie tancerzy Chelsea Pepita Cruz zostanie twarzą ich marki, będąc pierwszą kobietą która promować markę będzie w ciąży.

-Jak widać gazety wiedziały to jeszcze zanim ja to wiedziałam -Westchnęła.

Pogłaskała się po brzuchu.

-Chłopiec czy dziewczynka? - z rozmyślań wyrwał ją głos Aidy. Wzruszyła niechętnie ramionami.

-Dowiem się w swoim czasie.

-I proszę cię... - brunetka nachyliła się do niej nisko – To dziecko Davida prawda? W gazecie jesteś ujęta jako dziewczyna z otoczenia Davida, ale tak naprawdę media widują cię tylko z Xavim.

Roześmiała się głośno.

-Myślę, że Xavi zawiesił oko na kim innym. O mnie się nie martw...

-Chelsea, rozmawiałam z nim. Wiem, że odkąd wróciłaś nie jesteście razem, ale proszę, chcę pogadać...

David spojrzał gniewnie na kumpla i dopiero teraz Xavi dostrzegł leżącą przed nim zwiniętą gazetę. A więc Xavi nie musiał mieć na sumieniu tego, że to on wyjawi mu całą prawdę. Problem sam się rozwiązał i było mu już z tym o wiele lżej.

-Co to kurwa jest! - Guaje warknął wściekły i złapał za swoją torbę treningową. Ruszył pędem w stronę schodów prowadzących do wyjścia. Xavi dotychczas milczący puścił się biegiem za przyjacielem.

-David czekaj! - zawołał doganiając go na korytarzu sal treningowych– To nie jej wina!

-Co ty tam wiesz... Jesteś teraz jej przyjacielem!? Staliście się sobie kurwa bliscy? Mówi ci sekrety? Masz tą blondynę, a ty i Chelsea to teraz taka życiowa przyjaźń tak?

Hernandez zmarszczył nieco brwi.

-Przynajmniej wiem co ją spotkało! - zagrzmiał piłkarz, na co Siódemka prychnął.

-Bardzo mnie to wzrusza! Kurwa! Jest w ciąży czaisz?

-I dobrze wiesz, że to twoje dziecko, prawda! Sama się kurna nie zapłodniła! Powinieneś nim być już od pięciu miesięcy palancie! - Hernandez popchnął go w stronę wyjścia.

Wychodząc na świeże powietrze na wejściu dopadła ich kobieta i mężczyzna.

-Idealnie! Xavi i David Villa w jednym miejscu i czasie! Możemy zająć jedną chwilkę?

David wyminął parę kierując się bezpośrednio do auta, jakby ich nie zauważył.

-Panie Villa? Chelsea Pepita Cruz – zna ją pan, widywaliśmy państwa razem...

-I niby co w związku z tym?- warknął po czym zatrzasnął drzwi auta nie chcąc kontynuować rozmowy.

Ich rozmowę przerwało głośne pukanie do drzwi. Odstawiła filiżankę z herbatą i podniosła się z poduszek.

-Czekaj, ja otworzę – Aida uśmiechnęła się lekko i skierowała do wyjścia. Pojawienie się siostry piłkarza, całkowicie ją zaskoczyło. Ta jednak o wiele mniej porywcza, a raczej spokojna dała sobie wytłumaczyć całą sytuację. Co lepsze powiedziała, że ją rozumie.

Ona sama pogodziła się z całą sytuacją. Wiedziała, że nikogo tak bardzo nie skrzywdziła jak Davida, dlatego nie miała serca dalej mącić mu w głowie. Wiedziała, że musi zacząć żyć własnym życiem, w oddaleniu od piłkarzy. A tą kwestię zaczęli jej utrudniać Iddy i Xavi.

Podniosła wzrok na dźwięk kroków w salonie.

-Masz gościa Chel – Jej serce stanęło na widok bruneta. Wpatrywał się w nią sprawiając, że miała ochotę zemdleć. Spodziewała się wszystkiego tylko nie Davida, który sam z siebie pojawi się teraz w tym domu. W szczególności, że zdawała sobie sprawę z tego jak bardzo jej teraz nienawidził.

Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem, do czasu aż Iddy wzięła pod rękę Xaviego i skierowała się z nim na górę. Aida, która do tej pory trzymała się nieco z boku teraz zajęła całkiem strategiczną pozycję na kanapie, aby mieć kontrolę nad tym co się wydarzy.

-Jesteś jej ochroną czy co? - warknął w stronę swojej siostry, na co ta tylko wywróciła oczami – Kiedy miałaś mi zamiar powiedzieć?

Brunetka spuściła wzrok. Nie miała serca walczyć. Chciała w końcu spokojnie odetchnąć, ale nienawiść którą darzył ją Villa raniła ją. Cierpiała, ponieważ naprawdę odpokutowała swoją głupotę jeszcze w Stanach.

-David dla mnie jest to równie trudne... - powiedziała nieco ciszej, czując jak łzy powoli wzbierają pod powiekami. Mężczyzna prychnął.

-Gdybyś chociaż raz zechciał mnie wysłuchać... - załkała. Nie miała nic do stracenia, więc mimo tak bolącej prawdy w końcu miała szansę powiedzieć mu wszystko co miała na sumieniu. Tym razem musiał jej wysłuchać.

-Jak mam się z tym wszystkim czuć. Wtedy dwa lata temu byłem w tobie szaleńczo zakochany! Ty nie odpowiedziałaś mi wtedy nawet słowem!

-David miałam ledwo co osiemnaście lat! Odkąd się poznaliśmy traktowałeś mnie jak gówniarę. Byłeś dla mnie nie miły i traktowałeś mnie jak nastolatkę, której jesteś łaskaw pomóc, aż nagle znikąd... Ale wtedy wszystko było inaczej. Jak by to wyglądało! Widzisz te nagłówki gazet? Bogaty, przystojny David Villa spotyka się z trzynaście lat młodszą dziewczyną...

-W tamtym czasie, gówno mnie obchodziło co by napisały o mnie gazety.

Po jej policzkach popłynęły łzy.

-Wiem. Ale nic już nie zmieni tego jak bardzo wtedy Cię skrzywdziłam. Usiadła w fotelu i ukryła twarz w dłoniach.

-Wszystko było by prostsze gdyby nie to... - dotknęła swojego brzucha. Czuła się tak strasznie nieszczęśliwa.

-Niestety, ale ja też maczałem w tym palce – odpowiedział jej, na co Aida zaśmiała się głośno. Zamilkła na widok jego wzroku.

Chelsea ukryła twarz w dłoniach. W momencie w którym drzwi wejściowe trzasnęły rozpłakała się na dobre.

[dwa tygodnie później]

-Wstawaj śpiochu -Usłyszała nad uchem. Otworzyła niepewnie oczy starając się uzmysłowić gdzie jest. Za oknem było już raczej szaro. Dopiero teraz przypomniała sobie, że musiała przysnąć na kanapie – Za dwie godziny masz być gotowa na wielkie przyjęcie.

-Powiedziałam już, że nie idę Iddy – przekręciła się na plecy, dotykając swojego brzucha.

-Nawet ze mną nie dyskutuj i wstawaj, za pół godziny będzie tu Aida i wiesz dobrze, że będzie niezadowolona, że się buntujesz.

Doskonale to wiedziała. Pani Villa, tydzień temu zapowiedziała, że zaprasza ją na elegancką imprezę z okazji jej urodzin i nie chce nawet słyszeć o tym, że się na niej nie pojawi. W ramach tego zapowiedziała również, że wpadnie wcześniej by pomóc jej się przyszykować.

-Powiem, że nie czuję się dziś najlepiej.

Ich uszu dobiegł dźwięk dzwonka przy drzwiach wejściowych, a Blondynka posyłając jej znaczące spojrzenie zniknęła w hallu.

Dopiero teraz Chelsea dostrzegła małą białą kopertę leżącą na stoliku przy kanapie podpisaną jej imieniem i nazwiskiem. Otwierając ją rozpoznała brzydkie, skośne pismo należące do piłkarza.

-Już jestem! - do salonu wpadła Aida. W rękach trzymała dwie ogromne torby – Za trzy godziny mamy być w restauracji, a ty nie masz...

Dopiero teraz brunetka dojrzała jej zmarszczone brwi.

-Co to jest? - Chelsea podniosła wzrok znad koperty i pomachała nią Idoyi. Blondynka wzruszyła ramionami – Kto to przyniósł.

-Xavi od Davida – powiedziała nieco ciszej – pomyślałam, że chce ci coś wyjaśnić...

Cruz przymknęła nieco oczy, czując napływające łzy. Obie dziewczyny stojące nieopodal podbiegły do niej by ją przytulić.

-To czek – załkała – Twój brat dupek przysłał mi czek. Myśli, że mi zapłaci za numerek? Nie jestem dziwką!

-Cśśś Mała – Idoya pogłaskała ją po włosach – Nie możesz się denerwować w tym stanie...

Aida która do tej pory przyglądała się świstkowi spojrzała na nią buntowniczo.

-Oddaj mu go. Niech sobie nie myśli palant – warknęła niezadowolona – Chelsea chodź do mnie na przyjęcie. Proszę cię. David też tam będzie, a ty będziesz mu mogła oddać czek.

Otarła łzy wierzchem dłoni.

-To nie ma sensu Aida – Pokiwała przecząco głową – To by było na tyle. Myślę, że to czas, aby zakończyć tą historię...

__________________________
Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, no ale cóż. Następny jest już lepszy więc pojawi się już niedługo. Napisałam  już całość. JEszcze dokładnie 2 rozdziały i prolog.